null

Ervaringsverhalen Lydia november 2025

In MAVO-3 had ik een tekendocente als mentor met wie ik goed kon praten. Op een dag zei ze tegen me: 'Lydia, de meeste mensen leiden hun leven lineair. Ze gaan van A naar B en zijn daar tevreden mee. Dat is prima. Maar bij jou heb ik sterk het gevoel dat jouw leven zal bestaan uit vele zijpaden en omwegen. Dat is misschien de moeilijkere weg, maar vaak ook de veel interessantere.'

Op dat moment wist ik niet goed wat ik met haar woorden aan moest, maar ze zijn me altijd bijgebleven. Ze blijven als een echo door mijn hoofd klinken en komen soms onverwacht, als een boemerang, met volle kracht terug.

Buitenbeentje

De MAVO heb ik uiteindelijk doorstaan, mede dankzij de gesprekken met deze docente. Toch voelde ik me een buitenbeentje en was ik diep ongelukkig. Vrienden had ik nauwelijks, en hoewel ik inmiddels niet meer zo hevig werd gepest, voelde ik me in wezen slechts gedoogd door mijn klasgenoten.

Vervolgopleiding

Toen het einde van de MAVO in zicht kwam, wist ik - nog altijd de jongste van de klas - niet wat ik daarna moest doen. Voor meiden die geen duidelijk plan hadden voor een vervolgopleiding, werd standaard de vooropleiding van de PABO aangeraden - een studie waarvan ik de naam inmiddels ben vergeten. Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik een vervolgopleiding ging doen, dus schreef ik me in.

De opleiding bleek - niet verrassend - totaal niets voor mij. Een incident met het afdelingshoofd benadrukte al snel hoe slecht ik daar op mijn plek zat. Aan het begin van het jaar had ze ons een opdracht gegeven: een verslag van minimaal twintig pagina’s schrijven over wie we waren en wie we middels de opleiding wilden worden. Ik vond de opdracht ronduit belachelijk, maar voltooide het werkstuk zoals gevraagd.

Reflectie

Enkele maanden later moesten we datzelfde verslag opnieuw schrijven, ditmaal met uitgebreide aanpassingen waarin we moesten reflecteren op wat we hadden geleerd en hoe we dat toepasten op ons leven. In plaats van alles te herschrijven, leverde ik exact dezelfde twintig pagina’s in als de eerste keer, aangevuld met een inlegvelletje waarop ik een paar korte opmerkingen had toegevoegd.

Dagen later stormde het afdelingshoofd woedend het klaslokaal binnen en haalde me uit de les. In haar kantoor smeet ze mijn verslag op haar bureau en vroeg met dwingende toon: 'Wat is dit?' Ik antwoordde kortaf: 'Mijn verslag.' Lang verhaal kort: ik moest koste wat kost het hele stuk herschrijven.

Thuis aangekomen, gefrustreerd en kwaad, ging ik twintig minuten tekeer op onze elektrische typemachine. Wat ik produceerde was een volledig verzonnen verslag, dat ik de volgende dag inleverde. Tot mijn verbazing werd het nog goedgekeurd ook.

Advies

Ik maakte het jaar niet af (toch haalde ik op de een of andere manier wel alle benodigde punten). In de lokale bibliotheek gebruikte ik een computer om een opleidingsadvies te krijgen. Het resultaat? Het Grafisch Lyceum. Ik schreef me in, werd aangenomen en pendelde vier jaar tussen Zoetermeer en Rotterdam. Hierover meer in de volgende bijdrage.