Weinig persoonlijk contact
Gedetineerden zijn grotendeels afgesneden van het leven van hun naasten met wie ze maar heel weinig direct contact kunnen hebben. Dat geldt zeker voor vaders die zich betrokken voelen bij hun kinderen en een rol willen blijven spelen bij de opvoeding. Die wens wordt bemoeilijkt door het gevangenisregime en door de beperkte contactmogelijkheden met partner en kinderen. In het geval van de vijftien geïnterviewde vaders speelt ook de locatie van de penitentiaire inrichting in het uiterste noordoosten van het land een rol: van veel van de vaders woont de familie honderd(en) kilometers ver weg, waardoor een bezoek de familie veel tijd en geld kost. Vaak vallen de bezoektijden samen met schooltijden en vinden ook de vaders dat school voor hun kinderen belangrijk(er) is. De mogelijkheid om te telefoneren of te skypen is zeer beperkt. De vaders hebben zelf wel ideeën om het contact met hun kinderen te verbeteren. Zo opperen ze het invoeren van vader-kinddagen die wel in andere instellingen plaatsvinden.
Eenzaamheid indirect genoemd
De gedetineerde vaders voelen zich ondergeschikt en ervaren weinig regie over hun eigen leven. Eenzaamheid noemen ze niet expliciet, maar wel indirect door het noemen van depressieve gevoelens, slapeloosheid, zich terugtrekken in hun cel of juist heel veel activiteiten ondernemen die hun aandacht afleiden van hun situatie en het gemis van hun kinderen. Deze gevoelens delen ze weinig met medegedetineerden om niet als 'zacht' te worden aangezien.
Verbondenheid werkt positief
Patty stelt vast dat een sterkere verbondenheid met de kinderen een positieve invloed heeft op het welzijn van de gedetineerde vaders en het risico van terugvallen in crimineel gedrag kan verkleinen. Ze pleit voor nader onderzoek naar de ervaringen van kinderen van gedetineerde vaders en hun gevoelens van eenzaamheid en behoefte aan beter contact met hun vader.
Onderzoek
Dit onderzoek onder gedetineerden stond formeel los van de functie van Patty als reclasseringsmedewerker.
