Thuiskantoor
'Onze eettafel is momenteel ons thuiskantoor. Er staan vier laptops op, die van mij en die van drie kinderen. Wanneer een kind moet inbellen op school, gaat hij meestal naar boven. Dan blijft de rust aan tafel gewaarborgd. Mijn jongste loopt tijdens de ochtendsessie rond. Soms doet hij ook 'schoolwerk' op de tablet.' In de ochtend helpt Marjolein de kinderen op weg met school en na de lunch gaat de jongste naar bed. Er staat dan nog twee uur schoolwerk op het programma. 'Dat is het moment waarop ik dingen kan doen waar ik concentratie voor nodig heb.' Dat is lang niet altijd de studie. 'Ik werk ook als docent Nederlands op een middelbare school en moet lessen geven, voorbereiden, vergaderen en nakijken. Daarnaast bel ik met leerlingen of ouders om na te gaan hoe het thuisonderwijs bij hen verloopt. En verder heb ik mijn eigen website docentenleven.nl, waar ik artikelen voor schrijf en cursussen voor ontwikkel.'
Studiedoelen behouden
'Qua studie werk ik het beste op een deadline. Dat is eigenlijk niet zo handig, want het is veel prettiger als je een beetje kan plannen en alvast vooruit kan werken. De universiteit geeft ruim van te voren aan welke opdrachten wanneer ingeleverd moeten worden, maar toch wacht ik dan tot het laatste moment.' Marjolein wil haar studiedoelen ondanks corona wel behouden. 'Ik wil graag in september beginnen met afstuderen en het lijkt erop dat dit gaat lukken. Als het goed is haal ik dit jaar vijf vakken. Dat kan, omdat de open universiteit flexibiliteit biedt. Maar ik moet er wel echt hard voor werken. Voorheen wilde ik alles perfect doen en was een 8 halen 'normaal', nu gaat het er vooral om dat ik mijn studie op een goede manier afrond.'
Anders leven door corona
Marjolein voelt zich geen slachtoffer van de crisis. 'Wij hebben echt niks te klagen. Het hebben van kinderen, werk en studie zorgt ervoor dat ik me geen moment verveel en elke dag weer vol goede moed aan de dag begin. Dat is echt mijn geluk. Mijn leven gaat door, met minder uitjes en de vakanties moesten we cancelen. Maar we zijn gezond en onze banen staan niet op de tocht.' Het wekelijkse bezoek aan opa van 95 jaar heeft Marjolein nu anders vormgegeven. 'Ik bel hem op of we beeldbellen. Soms fiets ik naar zijn tehuis en komt hij op het balkon staan terwijl ik hem bel. Dan zwaaien we even naar elkaar. Regelmatig stuur ik hem tekeningen van de kinderen of een kaartje. Knuffelen kan helaas niet, maar ik word wel heel blij van de gesprekjes die toch door kunnen gaan!'